-

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Dost Yüz

Hikaye Serisi - 2

-
Annem evi terk etmişti. Babamla kanepeye karşılıklı oturmuş sessizliğin sorunumuzu çözmesini bekliyorduk. Göz göze gelmekten korkuyor, ilk kim konuşmaya cesaret edecek bilemiyorduk. Neden gitsin ki, diye sorup duruyordum kendime. Eminim babam da aynısını yapıyordu. Ortaokula giden kız kardeşim kendi anahtarıyla içeri girdi. Olanlardan habersiz odasına gitti. Deren odasında günlük kıyafetini giydikten sonra yanımızdan geçip mutfağa gidiyordu ki, “Nereye gidiyorsun?” dedim. “Annemi öpmeye ve kurulacak sofraya yardım etmeye.” Babam duygusal bir sesle, “Yok. Annen yok artık,” dedi. Deren ağlar, üzülür diye düşünüyordum ki, “Sonunda gitti. Gitmesin diye o kadar uğraştım ki. Sarıldım, öptüm, yardım ettim. Başaramadım işte.” Babam kulaklarına inanamadı. Oldukça sinirlendi. “Demek sen biliyordun annenin gideceğini. Neden söylemedin o halde? Onun için mi hiç şaşırmıyorsun?” Babamın bıraktığı yerden ben devam ettim. “Sen nasıl bize söylemezsin? Bu işin şakası mı olur?” dedim Deren’e....
Devamı

Hikaye Serisi - 4

-
Henüz sanayileşmenin ulaşmadığı, tarıma dayalı ekonomisiyle ayakta kalmaya çalışan, herkesin birbirini tanıdığı, yeşilin betona yenilmediği küçük, şirin bir kasabada yaşıyordum. Benden bir yaş küçük; ama aynı sınıfa gittiğimiz bir kız kardeşim vardı. Annem tipik bir ev hanımıydı. Babamsa kasabadaki nadir devlet memurlarındandı. Evden işe, işten eve kimsenin etlisine-sütlüsüne karışmazdı, babam. Liselere geçiş sınavına hazırlanıyorduk. Annem yaşadığı sıkıntıları biz yaşamayalım diye üzerimize çok titrerdi. Babam belki de bunu fark ettiğinden fazlaca bizi ders konusunda sıkıştırmazdı. Kasım ayı veli toplantısında annem okulda öğretmenlerimizden bilgi alıyordu. O bilgi alırken kardeşimle kapı aralığından gizlice konuşulanları dinliyorduk. Birçok öğretmenimizi duymasak da kulaklık kullanan Matematik Öğretmeni Ceyda Hanım’ı yüksek sesle konuştuğundan rahatlıkla duyabiliyorduk. Her şey buraya kadar normaldi. Az sonra duyacaklarımın hayatımı bu kadar değiştireceğini nereden bilebilirdim? ...
Devamı

Hikaye Serisi - 3

-
Umutlarımıza tutsak yaşıyor; sevmeyi, sevilmeyi, kucaklaşmayı, tebessümü, çoğu zaman baharımızı mühürlüyoruz; Tez olgunlaşıp erken hasat ediliyor,  hayıflanıyoruz geçen zamana. Gözlerim düne hasret, satsam malvarlığımı alsam, alabilsem baharımı. Ne güzel olurdu mevsim gibi bir ömür sürseydim: Baharım bahar, yazım yaz, hazanım hazan, kışım kış olsaydı. 2012 Ağustos ayı. Üç yılını dolduran babamın yine tayini çıkmıştı. Her üç yılda bir, yer değiştirdiğimizden hepimiz buna alışmıştık. Hepimiz dediğim annem, babam, babaannem ve ben. Bingöl’de geçen acı tatlı günlerin ardından İzmir Menderes’e gidecektik. Heyecanım ikiye katlanmıştı. Hem denizi görecek hem yeni arkadaşlar edinecektim. Buraya tayin olmamızın nedeniyse babaannemin tam teşekkülü bir hastanede tedaviye ihtiyaç duyuyor olmasıydı. Zaman bu su misali aktı. Babamın yeni iş yerine benim de yeni okuluma başlayacağımız gün gelip çatmıştı. Menderes dinginliği, yeşili koruyan doğasıyla şirin bir ilçeydi. Okulun ilk günü, ilk h...
Devamı