Dost Yüz

         “Sofradaki üç zeytinden sonuncusuna çatalımı uzattığımda kardeşimin de çatalını uzattığını gördüm. Duraksadık. Göz göze geldik. Her zaman olduğu gibi çatalımı çektim. Yer sofrasına üstümü nazikçe çırparak kalktım.”         Denize nazır köşkün penceresinden vardığım fakirliğe bakarken “üç zeytin”li günlerin bu günlere nasıl teselli olduğuna mantık yüklemeye çalışıyordum. Zeytini dört yapmaya çabaladığımız, hayatı bölüşüp acıyı azalttığımız, mutluluğumuzu çoğalttığımız çaba dolu o yıllar… Önüme serilen manzaranın karanlığında fener misali beni hayata bağlayan o günler… Açken bile mutlu olduğumuzu o yıllar… Üç zeytini paylaşıp gözümüzün doyduğu o yıllar…         Neleri kazanırken neleri kaybettiğimiz bugünler… Tokken bile mutsuz olduğumuzu bu günler… Hanları hamamları paylaşıp gözümüzün doymadığı bu yıllar…         Ey İnsanoğlu! Ne zaman emdin bu çiğ sütü?

  Yükleniyor…

  Yükleniyor…

Antepli Yusuf’u tanıdığım o gün hayata bakışımın bu denli değişeceğini ummazdım hiç. Acıların en büyüğünü yaşamış; ancak eğilmemiş, kırılmamış, boyun eğmemiş, baş vermemiş; direnmiş, ayakta kalmış Şehit oğlu Yusuf. Daha anne karnındayken acıyla tanışmış. 1992’de Siirt Eruh’ta vatan savunmasında şehit düşmüş babası Ali. İkinci büyük acıyla yine anne karnında tanışmış. Annesi Sevda’ya kanser teşhisi konmuş. Acil tedavi, ardından kemoterapi olması gerekmiş Sevda’nın. Onun için bebeğin alınacağını söylemiş doktorlar. Kabul etmemiş Sevda. “Ali’min hatırası o. Soyunu kurutamam Ali’min. Üç aylık cana kıyamam,” demiş. Dört ay dayanabilmiş acılara. Bir deri bir kemik kalmış Sevda. Eridikçe erimiş. Yedinci ayında doktorlar bebeği almaya karar vermiş. Sevda doğumdan üç gün sonra vefat etmiş. Göremeden, eline alamadan bebeğini, göçüp gitmiş Ali’sine. Doğuma girerken Sevda, “Ali’min vasiyeti adını Yusuf koyun,” demiş. Bakıma muhtaç dedesi ve ninesi bakamayınca devlet sahip çıkmış şehidinin oğlu...