Hikaye Serisi - 1

Hayırsız kardeşimin her defasında başarısız iş girişimleri sonucunda artık sıfırı tüketmiştik. Faturalar iyice birikmeye, annemin hastalığı ilerlemeye başlamıştı. Kardeşim alacaklıları yüzünden sokağa çıkamaz, tavırları yüzünden evde çekilmez hale gelmişti.

Üniversite hayallerimi bırakıp iş aramaya koyuldum. Çaldığım her kapıdan, “Git, ararız,” cevabını alıyor, günler geçiyor, arayan soran olmuyordu. Faturalar iyice birikmeye, annemin üzüntüsü artmaya devam ediyordu.

Son bir iş yerine daha umutsuzca başvurmuş, aynı cevabı almış, kara kara düşünerek eve dönüyordum ki yolda bilinmeyen bir numara aradı. Ufak şaşkınlığımı atlatıp heyecanla açtım telefonu. Arayan son başvurduğum iş yeriydi. Her şey o kadar ani gelişti ki, “Yarın gel hemen başla,” dediler. Sevincimden anneme koştum. Aylardır beli iyice bükülen annem mutluluktan neredeyse doğrularak boynuma sarıldı. Ağabeyim Kenan odasının kapısına yaslanmış öylece bakıyordu. Gittim ona da sarıldım. Neticede biz kardeştik. Eminim o da istemezdi işlerinin böyle olmasını. Uzun zamandır soğuk rüzgârların estiği evimize giren mutlu haber hepimize iyi gelmiş, bizi tekrar kenetlemişti.

Meslek lisesi tekstil bölümünden mezun olduğum için bu iş tam bana göreydi. Talihimiz döndü diye düşünmeye başladım. Öyle de oldu. Dört elle sarıldığım işimde ay olmuyor terfi ediyor, yıl olmuyor zam alıyordum. Herkesin dikkatini çekmeye başlamıştım. Kıskanan da, hak ettiğimi düşünen de vardı.  

Zamanla patronumu merak etmeye başladım. “Vicdanlı adammış. Görmeden, tanımadan zam yapıyor, terfi ettiriyor,” diye düşündüm. Patron, fabrikaya arka kapıdan yönetimin olduğu üst kata çıktığı için pek gören olmuyordu.

Bir gün departman sorumlusu Aylin Hanım, Patronumuz Recep Bey’in fabrikayı dolaşacağını söyleyince tatlı bir telaş sardı bedenimi. Aylardır merak ettiğim sorunun cevabını bulacaktım nihayet. 

Fabrikanın ufkunda takım elbiseli bir kalabalık fark edilince derin bir sessizlik çöktü fabrikaya. Sadece makinelerin sesi duyuluyordu. Onlar yaklaştıkça şaşkınlığım da artıyordu. Ortada gelen şayet Recep Bey’se aksıyordu. Yakınıma gelince ayaklarından birinin protez, yüzünün de susuzluktan çatlayan toprak gibi haritaya döndüğünü fark ettim. Sanki gördüğüm biriydi.

O gece uyuyamadım. Henüz ışıkları kapatmamıştım. Bir ara gözüm şehit babamın fotoğrafına ilişince bir anda aklıma albüme bakmak geldi. Hızlı hızlı çeviriyor, fotoğrafları kontrol ediyordum. Nihayet aradığımı bulmuştum. Babamla aynı karedeki asker arkadaşı patronum Recep Bey’di. Emin olmak için titremeye başlayan ellerimle fotoğrafı çıkardım. Fotoğraf solsa da yüzü daha dün gibi duruyordu babacığımın. Ne kadar da mutlu görünüyorlardı. Belli ki birbirlerini çok seviyorlarmış. Artık emindim. Recep Bey babamın askerlik arkadaşıydı. Ayağını da babamın şehit olduğu çatışmada kaybetmiş olmalıydı. 

O gece gözümü uyku tutmadı. Recep Bey gelmeden Temizlikçi Ayşe Teyze’yle patronun odasına girdik. Elimdeki fotoğrafın eşini patronumun masasında görünce gözyaşlarıma hâkim olamadım. Ayşe Teyze ne olup bittiğinden habersiz beni teskin etmeye çalışıyordu. Görmesin, anlamasın diye elimdeki fotoğrafı sakladım ondan.

    Recep Bey, vefalı davranıp bana sahip çıkmıştı. Geç de olsa anlamıştım. “Sürekli önümün açılması, özverili çalışmamdan çok babama olan bağlılığındanmış,” diye düşünmeden edemedim. “Olsun, sağlam adammış. Odasında kalıp babama sarılır gibi sarılmalı mıydım; yoksa onun gibi davranıp bilmezden mi gelmeliydim?” bir türlü karar veremiyordum.