Hikaye Serisi - 4

Henüz sanayileşmenin ulaşmadığı, tarıma dayalı ekonomisiyle ayakta kalmaya çalışan, herkesin birbirini tanıdığı, yeşilin betona yenilmediği küçük, şirin bir kasabada yaşıyordum. Benden bir yaş küçük; ama aynı sınıfa gittiğimiz bir kız kardeşim vardı. Annem tipik bir ev hanımıydı. Babamsa kasabadaki nadir devlet memurlarındandı. Evden işe, işten eve kimsenin etlisine-sütlüsüne karışmazdı, babam.

Liselere geçiş sınavına hazırlanıyorduk. Annem yaşadığı sıkıntıları biz yaşamayalım diye üzerimize çok titrerdi. Babam belki de bunu fark ettiğinden fazlaca bizi ders konusunda sıkıştırmazdı.

Kasım ayı veli toplantısında annem okulda öğretmenlerimizden bilgi alıyordu. O bilgi alırken kardeşimle kapı aralığından gizlice konuşulanları dinliyorduk. Birçok öğretmenimizi duymasak da kulaklık kullanan Matematik Öğretmeni Ceyda Hanım’ı yüksek sesle konuştuğundan rahatlıkla duyabiliyorduk. Her şey buraya kadar normaldi. Az sonra duyacaklarımın hayatımı bu kadar değiştireceğini nereden bilebilirdim?

Annem benden ziyade her öğretmene özellikle kardeşim Selin’i soruyordu. Bir art niyet, bir kıskançlık duymuyordum. Duymuyordum; çünkü benim derslerim kardeşimin derslerine göre daha iyiydi. Okumak benim için bir tutkuydu. Geleceğe dair planlarım vardı. Annem benden emin olduğu için dersleri kötü olan kardeşimi önceleyerek o yüzden onu soruyor diye düşünüyordum. Az sonra anlayacağım üzere yanılmışım.

Matematik Öğretmeni Ceyda Hanım’ın pervasızca dudaklarından dökülen sözleri, kaya gibi kafama düştü. Kanıyor, kan içime akıyor zannettim. Nevrim döndü. Ne yapacağımı bilemedim. Selin’le göz göze geldik. İki elimi başımın üzerine koyarak hışımla okulu terk ettim. Bahçede gördüğüm ilk banka otururken Selin’in yanıma koşarak geldiğini gördüm. Yanıma oturdu. Belki ilk defa bu kadar sokularak oturdu. Ellerini boynuma atarak, “Sen benim öz ablamsın. Kim ne derse desin.” Bedenimden ter boşalmıştı. Selin’in ne kabahati olabilir ki? diyerek ona sarıldım. Ne kadar ağladığımı bilemiyorum. Selin de ağlayınca onu daha fazla üzmemek için iki elini tuttum.

Tekrar sarıldım, “Biz gerçek kardeşiz, değil mi?”

“Ölene kadar,” dedi. Ağlamalarımıza gülme karıştı. Duygularımız alt üst olmuştu. Kendimizi toparlamıştık ki annemin okuldan çıktığını, bize bakındığını fark ettik. Görmesi için ayağa kalktık. Sağ elinde küçük cüzdanıyla sinirli adımlarla bize doğru gelmeye başladı.

Annem yanımıza gelirken içimden, “Demek ki beni, derslerimin çok iyi olmasından değil, onun öz kızı olmadığımdan sormuyormuş,” diye geçirdim.

Okuduklarım büyük insanların zor zamanlarda aklıselim davrandığını, zor zamanlarda büyük kararlara imza attıklarını yazıyor, öğretiyordu. Bu travmayı hem atlatmalı hem avantaja çevirmeliydim. Kardeşim Selin’i üzmeden, kırmadan, birlikte.

İster istemez o gece gözümü uyku tutmadı. Üzülüp ağlamaktan ziyade ne yapmalıydım, konusunda. Filmi geriye sardığımda neden en az harçlığın bana verildiğini, marka ayakkabıların Selin’e alındığını, sabahları bir tek onun saçının tarandığını, banyo yapmasına yardım edildiğini, ev işlerinin sürekli bana yaptırıldığını anlıyordum artık. Ben abla olduğum, Selin küçük olduğu için annem öyle davranıyor sanıyordum. Meğer yanılmışım.

Babam kendi halinde bir insandı. İkimize de eşit davranırdı. Biraz düşününce ne de olsa öz babam. Tabi ki eşit davranacak, diye düşündüm. O halde benim gerçek annem kimdi? Çocuklar genelde annelere verildiği halde ben neden babama verilmiştim? Bunca yıldır kapımızı neden biri çalmadı? Annemi özlemeli miydim; yoksa beni silip attığı için ondan nefret mi etmeliydim, bilemiyordum. Kafamı kemiren bu sorulara ara verip bir türlü yaklaşan sınavlarıma odaklanamıyordum. Uykusuz geçen gecelerin ardından artık derslerde de uyukluyor, sürekli uyarılıyordum.

Neyse ki imdadıma kardeşim Selin yetişti, “Şu sınavları atlatalım, söz anneni birlikte ararız,” dedi. Selin’in bu fikri, desteği beni oldukça umutlandırdı. Sınava az bir zaman kala büyük bir konsantrasyonla çalışmaya başladık. Selin’in tarzı değildir böyle planlı ve çok çalışmak. Benim için katlandığının farkındaydım. Ama hoşuma gitmiyor değildi doğrusu. Çünkü böylece o da büyük mesafe kat ediyordu. Annemiz bu candan çalışmamızı sürekli ödüllendiriyordu: meyve, çay, kahve, kuruyemiş…

Bazen harçlıklarımızı eşit verdiği de oluyordu. Bir sabah, “Hadi gel senin de saçlarını tarayayım,” dediğinde çok duygulanmıştım. Tarağı her sürtüşünde kendi annemi hayal ediyordum. Bir gün yolumuz kesişecek mi, diye.